publicationessaypodcastinterviewvideoblognewsonline coursespeopleAPRIA
In the Studium Generale programme you will find several commissioned video portraits made by Irene Constandse and Kees Veling. But you can also find video essays made by artists and registrations of various events in our video collection.
Video Portraits, Video Essays & Video Registrations of Event
In the Studium Generale programme you will find several commissioned video portraits made by Irene Constandse and Kees Veling. But you can also find video essays made by artists and registrations of various events in our video collection.
Artikelnummer 803.319.73
LAB-performance Mel Kikkert
videodossier: Online Exhibition: Body and Power(lessness)
Mel Kikkert: “My research started from the theme of loneliness. I started my process by thinking in physical artworks, especially performance and installation art. A central question in the beginning was: what makes for ‘failed’ and ‘successful’ contact?
After that I proceeded with research on form. I saw Bodyscan 223 by Robin Nimanong at Amsterdam Fringe Festival 2021. In this performance there were experiments with image, livestream, autotune and dance. The performers used a voice changer, which interested me. I went looking for accessible ways of changing my own voice and started building a performance with that.
In my performance I wanted to hide myself in a box or closet. I bought an IKEA closet (VUKU) which I could fit in when I sat down. During my first few try-outs I went inside this closet and recited my text with a voice changer. This hiding changed the direction of my research. I thought about the relationship between the performer and the audience, in what ways this relationship could be disrupted or distorted.
While writing more text I started thinking about the body in relationship to the internet and technology. I researched VTubers and digital avatars. How could I make myself, my body, digital?
During my final performance I decided to let the audience wonder if I was reciting my poems from inside the closet or not. I wanted to see what a bodyless performer could achieve. Could it capture an audience?
In my text I explore the relationship between bodies and technology. What’s possible online or with technology that’s impossible in real life? What power do you gain from these possibilities and how does it affect you in real life? What happens when there are no consequences to your actions? It’s about the tension between gaining and losing control.”
After that I proceeded with research on form. I saw Bodyscan 223 by Robin Nimanong at Amsterdam Fringe Festival 2021. In this performance there were experiments with image, livestream, autotune and dance. The performers used a voice changer, which interested me. I went looking for accessible ways of changing my own voice and started building a performance with that.
In my performance I wanted to hide myself in a box or closet. I bought an IKEA closet (VUKU) which I could fit in when I sat down. During my first few try-outs I went inside this closet and recited my text with a voice changer. This hiding changed the direction of my research. I thought about the relationship between the performer and the audience, in what ways this relationship could be disrupted or distorted.
While writing more text I started thinking about the body in relationship to the internet and technology. I researched VTubers and digital avatars. How could I make myself, my body, digital?
During my final performance I decided to let the audience wonder if I was reciting my poems from inside the closet or not. I wanted to see what a bodyless performer could achieve. Could it capture an audience?
In my text I explore the relationship between bodies and technology. What’s possible online or with technology that’s impossible in real life? What power do you gain from these possibilities and how does it affect you in real life? What happens when there are no consequences to your actions? It’s about the tension between gaining and losing control.”
Artikelnummer 803.319.73
Mel Kikkert: “Mijn onderzoek ontsprong uit het thema eenzaamheid. Ik begon mijn proces met het bedenken van beeldende werken, voornamelijk performance- en installatiekunst. Een centrale vraag in het begin van het proces was: wat zorgt voor ‘mislukt’ contact en ‘geslaagd’ contact?
Daarna ging ik verder met een vormonderzoek. Ik zag Bodyscan 223 van Robin Nimanong tijdens het Amsterdam Fringe Festival 2021. In deze performance wordt er geëxperimenteerd met beeld, livestream, autotune en dans. Er werd gebruik gemaakt van een stemvervormer, iets wat me interesseerde. Ik ging op zoek naar toegankelijke manieren om mijn eigen stem te kunnen vervormen en maakte daarmee een performance.
Ik wilde in die performance graag mezelf verstoppen, in een doos of kast. Ik heb een IKEA-kast (VUKU) gekocht, waar ik zittend net in pas. Tijdens mijn eerste try-outs zat ik daar in en droeg ik een tekst voor met een stemvervormer. Dit verstoppen heeft mijn onderzoek een andere wending gegeven. Ik begon na te denken over de relatie tussen de performer en het publiek, op welke manieren die verbroken of vervormd kan worden.
Door meer tekst te schrijven, ging ik nadenken over het lichaam in relatie tot het internet en technologie. Toen heb ik nog onderzoek gedaan naar VTubers en digitale avatars. Hoe zou ik mezelf, mijn lichaam, digitaal kunnen maken?
Tijdens mijn laatste performance besloot ik het publiek zich te laten afvragen of ik mijn gedichten voordroeg vanuit de kast of niet. Ik wilde zien wat een lichaamloze performer zou kunnen bereiken. Zou het een publiek kunnen boeien?
In mijn tekst onderzoek ik de relatie tussen lichamen en technologie. Wat is er mogelijk online of met technologie dat onmogelijk is in het echte leven? Welke kracht vergaar je uit deze mogelijkheden en hoe beïnvloedt dat je in je echte leven? Wat gebeurt er wanneer je acties geen gevolgen hebben? Het gaat over de spanning tussen het krijgen en verliezen van controle.”
Daarna ging ik verder met een vormonderzoek. Ik zag Bodyscan 223 van Robin Nimanong tijdens het Amsterdam Fringe Festival 2021. In deze performance wordt er geëxperimenteerd met beeld, livestream, autotune en dans. Er werd gebruik gemaakt van een stemvervormer, iets wat me interesseerde. Ik ging op zoek naar toegankelijke manieren om mijn eigen stem te kunnen vervormen en maakte daarmee een performance.
Ik wilde in die performance graag mezelf verstoppen, in een doos of kast. Ik heb een IKEA-kast (VUKU) gekocht, waar ik zittend net in pas. Tijdens mijn eerste try-outs zat ik daar in en droeg ik een tekst voor met een stemvervormer. Dit verstoppen heeft mijn onderzoek een andere wending gegeven. Ik begon na te denken over de relatie tussen de performer en het publiek, op welke manieren die verbroken of vervormd kan worden.
Door meer tekst te schrijven, ging ik nadenken over het lichaam in relatie tot het internet en technologie. Toen heb ik nog onderzoek gedaan naar VTubers en digitale avatars. Hoe zou ik mezelf, mijn lichaam, digitaal kunnen maken?
Tijdens mijn laatste performance besloot ik het publiek zich te laten afvragen of ik mijn gedichten voordroeg vanuit de kast of niet. Ik wilde zien wat een lichaamloze performer zou kunnen bereiken. Zou het een publiek kunnen boeien?
In mijn tekst onderzoek ik de relatie tussen lichamen en technologie. Wat is er mogelijk online of met technologie dat onmogelijk is in het echte leven? Welke kracht vergaar je uit deze mogelijkheden en hoe beïnvloedt dat je in je echte leven? Wat gebeurt er wanneer je acties geen gevolgen hebben? Het gaat over de spanning tussen het krijgen en verliezen van controle.”
related content
