Jesse van Oosten is theoriedocent bij ArtEZ Arnhem (DBKV) en studeert momenteel af aan het Piet Zwart Instituut in Rotterdam, waar ze deelneemt aan het deeltijdprogramma Master Education in Arts (2021-2023). Hier onderzoekt ze het intieme en het belichaamde als de substantie van educatie, en ontwikkelt ze tactieken voor samen lezen en leren met een focus op de intelligentie van het irrationele en het tastbare.
In samenwerking met ArtEZ Studium Generale organiseert zij de leesgroep Pillow Talk die deze lente van start gaat. We stelden haar ter voorbereiding een aantal vragen.
Waarom wilde je deze leesgroep beginnen?
Ik houd van lezen, en ik houd van samen dingen doen. Als theoriedocent zoek ik naar een intieme omgang met theorie, die een beetje loskomt van de stijfheid waarmee ik zelf altijd theorie onderwezen heb gekregen op de universiteit. Niet dat daar per definitie iets mis mee is, in tegendeel. Maar naast de academische benadering van theorie ben ik geïnteresseerd in pedagogische gebaren die een andere mind-set teweegbrengen ten opzichte van leren en het vormen van kennis, die meer gaan over het lichaam en over relaties. In de leesgroep ‘Pillow Talk’ experimenteren we met andere manieren van het lezen van een theoretische tekst, waarbij denken en doen samenvallen. We gaan bijvoorbeeld brieven schrijven, brooddeeg maken, karaoke zingen, samen rusten en dromen. Het zijn eigenlijk allemaal huiselijke en alledaagse rituelen die je op een andere manier een relatie met kennis laten aangaan. Voor de leesgroep is de mediatheek in Arnhem de uitvalsbasis, en iedereen mag meedoen, studenten en docenten. Het lijkt me ook leuk om in de leesgroep ruimte te bieden aan anderen om nieuwe ideeën voor samen lezen uit te proberen, dus mail mij gerust!
Hoe hangt dit samen met het onderzoek dat je doet in het kader van je Master Kunsteducatie?
In mijn onderzoek bij het Piet Zwart Instituut (Master Education in Arts) zoek ik naar een affectieve intieme pedagogie die vertrekt vanuit het lichaam in relatie met anderen en met de omgeving. Het intieme gaat daarbij over een gevoel van nabijheid, betrokkenheid, zelfs huiselijkheid of veiligheid. Een belichaamde sensatie van ergens zijn, in relatie zijn, en waarin een ‘begrijpen’ kan ontstaan. Daarin zit een dekoloniaal en feministisch aspect, want het stelt de vraag hoe we een relatie kunnen aangaan met vormen van kennis en intelligenties die lang genegeerd zijn geweest in de canon van het onderwijs of de klassieke pedagogie, zoals belichaming en zintuiglijkheid.
Wat zijn je toekomstplannen?
Ik droom van een langlopende en zelforganiserende leesgroep die zich situeert in tuinen, parken, nachtclubs, tentoonstellingen en slaapkamers, waarin we allerlei minder bekende feministische teksten bestuderen die relevant zijn voor kunsteducatie en die ons kunnen laten dromen over de kunstacademie van de toekomst.
----
Ben je nu ook zo nieuwsgierig naar de leesgroep?
Via deze link kun je er meer over lezen en lees je ook hoe je kunt deelnemen.
