In de westerse wereld zijn we verslaafd geraakt aan de tijd van de klok. Door de digitale technologie kunnen we steeds dichter bij het precieze moment komen. Maar daardoor komt de tijd waarin het leven verstrijkt, steeds verder van ons af te staan. We bewegen niet meer vloeiend door de tijd zoals de secondewijzer, maar springen van minuut naar minuut, zoals een flipklok, waardoor we de tussentijd vergeten.
Met mijn collectie ‘Zero Hour’ wil ik het verstrijken van de tijd uitvergroten en verbeelden. De abstractie van het tijdsbesef maak ik aanschouwelijk en ervaarbaar voor iedereen. Ik heb het verstrijken van de tijd op verschillende manieren uitvergroot: tijd als een beweging, tijd als vorm, tijd als kleur, vertraagde tijd en het cyclische aspect van tijd.
Dyscalculie en de onmogelijkheid om om te gaan met nummers vormde de eerste inspiratie, maar is daarna verder gegaan dan dat. Het werk maakt dat we een spiegel kunnen ophouden naar onszelf: Er zijn overal klokken, maar er is geen tijd.
De traditionele klok zie ik als een cirkelvormige liniaal. Het bestaat uit identieke elementen. De afstand tussen twee tijdstippen is vanzelfsprekend even groot. Maar als we ons op onze innerlijke tijdservaring richten, merken we dat deze steeds voortduurt en eigenlijk weinig gemeen heeft met de tijd van de klok. Onze bewustzijnsprocessen bestaan niet uit identieke elementen. Onze gedachten, gevoelens of herinneringen zijn nooit aan elkaar gelijk. Elke innerlijke toestand verschilt in kwalitatieve zin van wat eraan voorafging. Bovendien zijn gevoelens en gedachten niet ten opzichte van elkaar af te grenzen. Ze vormen een onafgebroken stroom, vloeien in elkaar over en beïnvloeden elkaar. Je kunt het vergelijken met een lange zin of een melodie, die steeds een nieuwe wending neemt. Wie hoort spreken of fluiten neemt waar met behulp van zijn geheugen. Een melodie of een zinsnede neemt net als de innerlijke tijd in haar voortgang steeds haar verleden mee. De klokkentijd bewaart niets.
Mijn objecten reiken je een manier aan om na te denken over hoe jij de tijd ervaart. Kun je je laten hypnotiseren en mee laten voeren met de beweging van ‘The Continuous Drama of the Minutes Passing’? Of verlies je je tijdsbesef bij ‘The Sequential Elapse in Blue Divided by Blue’? Staat de tijd hier nu stil of niet?
In aanloop naar De Grote Geheugen Show vertellen alumni van ArtEZ over hun werk en de relatie met geheugen, herinnering en/of (persoonlijke) geschiedenis. Lisa neemt ook deel aan de kleine expositie De Grote Geheugen Show. Hierin wordt een aantal projecten van ArtEZ alumni – met als thema de fascinatie voor het verleden, herinneringen en/of de werking van het geheugen – bij elkaar gebracht. De expositie is te zien vanaf 13 februari op de begane grond in Rozet.
