We hebben ook dit keer weer studenten, alumni en docenten van ArtEZ verzameld wiens werk raakt aan de thematiek van ons festival. Zij bloggen in aanloop naar het festival Lost in Transition. Dit keer is de beurt aan Gerben Vaillant, student Docent Theater.
Voor het eerst heb ik een virtual reality-bril gedragen. Ik kon om me heen kijken en er waren mensen die pixelig, maar 3D voorbijliepen. Ik stelde me verwonderd voor dat, als de beeldkwaliteit eenmaal zou zijn verbeterd, ik er eentje thuis zou hebben. Om de boel wat mooier te maken dan dat het is. Al het zichtbare is precies op mijn smaak afgestemd en elke avond bekijk ik met mijn perfecte geliefde een eeuwige zonsondergang in kleuren die nog beter zijn dan ‘echt’. Ik zou erbij in slaap vallen, hem vergeten af te zetten en er mee wakker worden, maar vergeten dat ik hem ophad voor ik slapen ging. Zou ik dan moeten wennen aan de niet-virtuele wereld, zoals dat ik nu moet wennen aan de VR-bril?
Het lijkt eenvoudiger te worden om een omgeving te maken die tegemoetkomt aan mijn verlangens. In de kunsten valt het woord maakbaarheid vaak, regelmatig in de negatieve zin van het woord. Het is volgens mij te vroeg en niet aan mij daar een oordeel over te geven, maar het vraagt wel om een bevraging van de positie van de mens ten opzichte van de zelfgevormde wereld. Ik denk aan de romantische dichter Rilke, hij bezong in zijn gedichten een roos der rozen die hij enkel kende uit zijn dromen. In deze intense liefde schuilde tegelijk het intense verdriet: het besef dat zijn grote liefde nooit echt zou kunnen bestaan. Is dit niet een prachtig en tragisch verlangen?
Stel je voor hoe Rilke in een nabije toekomst zijn perfecte roos droomgetrouw ge-3D-print in handen zou kunnen krijgen. Wat dan? Zou het bevredigend zijn en voor hoe lang? Dit ingeloste verlangen wekt bij mij een huiveringwekkende error op. In een voorstelling die ik mag maken bij Het Zuidelijk Toneel benader ik met zeven jonge performers het zelfgemaakte paradijs en onderzoeken we de stasis van het ingeloste verlangen. Een beeldende performance, met zeven jongvolwassenen als metafoor voor Rilke met zijn roos in zijn handen en een lege blik in zijn ogen.
