Piccalilly

Boterhammen met kaas en piccalilly. Dat at ik op mijn zestiende een half jaar lang elke dag. Het ging niet zo goed. Ik ging eventjes niet naar school. En elke middag, tijdens de lunch met mijn moeder, at ik boterhammen met kaas en piccalilly. Ik had de lunch heel strikt geordend. Eerst een van bovengenoemde boterhammen, dan een boterham met hagelslag, dan een met filet americain, dan weer een met kaas en piccalilly, dan of een hagelslag of een honing, en dan afhankelijk van de vorige boterham respectievelijk een filet americain of een pindakaas. Mijn moeder is verloskundige en heeft thuis een praktijk, dus we konden altijd samen lunchen. We hadden wel meer van die routines. Als ze terug kwam van haar ochtendvisites dronken we koffie (of eigenlijk chocolademelk, maar dat noemden we koffie) en speelden een spelletje. Als ze naar bed ging keek ze nog even of ik sliep. We wandelden samen met de hond en als ze dan nog tijd had keken we een aflevering Lost. We vonden Sawyer te stoer voor zijn eigen bestwil maar toch ook wel een schatje.

Behalve dat ze vaak thuis is heeft het hebben van een verloskundige als moeder nog een groot voordeel, en een nadeel. Het nadeel is dat ze altijd naar een bevalling toe kan moeten en dus altijd plotseling weg kan worden geroepen. “Ik kan ook niet vragen aan de baby of hij een paar uurtjes later geboren kan worden,” zei ze dan op een lieve manier, terwijl ze me bezorgd aankeek en zich haastig klaar maakte om weg te gaan. Het grote voordeel is dat ze altijd bereikbaar moet zijn, voor het geval van bovenstaand nadeel. Dus als ik dan een nacht niet kon slapen, rond lunchtijd beneden kwam en een briefje op de tafel vond, kon ik haar tenminste even opbellen om me een fijne morgen te laten wensen, terwijl ik de piccalilly en de kaas uit de koelkast haalde.

Dus als ik ergens iemand piccalilly zie eten, of zo’n mooie gele pot in de supermarkt zie staan, of zure augurken ruik, dan denk ik terug aan lunchen met mijn moeder, koffie met een spelletje en Lost. Ik denk niet dat ik toen ooit had verwacht dat ik nu met warme gevoelens aan die tijd terug zou denken. En dat ondanks dat kaas en piccalilly echt geen combinatie is.
 
Christiaan Lomans schreef deze tekst, hij is student Creative Writing van ArtEZ. Studenten Creative Writing schrijven in de aanloop naar ons festival De Grote Geheugen Show twee keer per week een tekst. Vertrekpunt van iedere tekst is een geur die een herinnering oproept; zoals Marcel Proust zijn hele A la recherche du temps perdu begon met de geur van een madeleine koekje dat hij in de thee doopt.