Amor Amor was mijn geurtje. Niet de rode verpakking, maar de paarse. Amor Amor Tentation. Het was het lekkerste geurtje van de wereld. De laatste tijd zie ik reclames over geurenblind zijn. Daar gaat het met name over katten en honden die het huis doen stinken, of over puberjongens met ‘verdachte’ geurtjes, maar dat ruik je zelf dan niet meer. Hetzelfde had ik met Amor Amor. Om de zoveel minuten sprayde ik weer een beetje op, omdat de geur was weggevaagd. Vond ik. Want als ik een kamer binnenkwam sloegen de mensen achterover van mijn intense parfumfabriek-geur, alsof ik drie hele flesjes over mezelf had leeggegoten.
Een aantal maand geleden kwam ik in de Douglas een leeg vak tegen. Mijn geurtje was uit het assortiment gehaald. Ook bij de Ici Paris, bij de Kruidvat, overal was het weg. Ik heb op internet gezocht en vond uiteindelijk nog één laatste flesje op een behoorlijk verdachte buitenlandse website. Hij was twee keer zo duur, maar ik was wanhopig genoeg het te proberen. Een week later had ik hem in huis. Dit keer besloot ik voorzichtiger te zijn. Ik sprayde in de ochtend wat op en liet het flesje thuis liggen. Nu kreeg ik zo nu en dan het compliment: ‘oh, wat een lekker luchtje!’ maar zelf rook ik niets.
Op de laatste dag van mijn ondertussen bijna lege flesje had ik wat opgedaan voordat ik naar de kroeg ging met een klasgenoot. Zij had een vriend van vroeger uitgenodigd, die toevallig die dag uit Amsterdam was gekomen. Hij stelde zich voor, kwam naast me zitten, manoeuvreerde plotseling zijn neus mijn nek in en snoof diep. ‘Je ruikt naar mijn ex,’ zei hij. Ik wist niet goed wat ik daarvan moest vinden. De rest van de avond vroeg ik me af of bepaalde geurtjes ook bij bepaalde mensen hoorden, en of ik dan ook zo op zijn ex leek.
Wat ik wel weet: oma’s dragen zware geuren, heel veel luchtjes ruiken naar wc, honden en katten kunnen stinken in je huis en puberjongens hebben verdachte geurtjes (if you know what I mean). Ik ben ondertussen nog steeds op zoek naar een nieuw lekker geurtje, maar tot die tijd ligt het lege Amor Amor Tentation-flesje in een la naast mijn bed, zodat ik er zo nu en dan toch nog even aan kan ruiken.
Laura van Eck schreef deze tekst, zij is student Creative Writing van ArtEZ. Studenten Creative Writing schrijven in de aanloop naar ons festival De Grote Geheugen Show twee keer per week een tekst. Vertrekpunt van iedere tekst is een geur die een herinnering oproept; zoals Marcel Proust zijn hele A la recherche du temps perdu begon met de geur van een madeleine koekje dat hij in de thee doopt.
Een aantal maand geleden kwam ik in de Douglas een leeg vak tegen. Mijn geurtje was uit het assortiment gehaald. Ook bij de Ici Paris, bij de Kruidvat, overal was het weg. Ik heb op internet gezocht en vond uiteindelijk nog één laatste flesje op een behoorlijk verdachte buitenlandse website. Hij was twee keer zo duur, maar ik was wanhopig genoeg het te proberen. Een week later had ik hem in huis. Dit keer besloot ik voorzichtiger te zijn. Ik sprayde in de ochtend wat op en liet het flesje thuis liggen. Nu kreeg ik zo nu en dan het compliment: ‘oh, wat een lekker luchtje!’ maar zelf rook ik niets.
Op de laatste dag van mijn ondertussen bijna lege flesje had ik wat opgedaan voordat ik naar de kroeg ging met een klasgenoot. Zij had een vriend van vroeger uitgenodigd, die toevallig die dag uit Amsterdam was gekomen. Hij stelde zich voor, kwam naast me zitten, manoeuvreerde plotseling zijn neus mijn nek in en snoof diep. ‘Je ruikt naar mijn ex,’ zei hij. Ik wist niet goed wat ik daarvan moest vinden. De rest van de avond vroeg ik me af of bepaalde geurtjes ook bij bepaalde mensen hoorden, en of ik dan ook zo op zijn ex leek.
Wat ik wel weet: oma’s dragen zware geuren, heel veel luchtjes ruiken naar wc, honden en katten kunnen stinken in je huis en puberjongens hebben verdachte geurtjes (if you know what I mean). Ik ben ondertussen nog steeds op zoek naar een nieuw lekker geurtje, maar tot die tijd ligt het lege Amor Amor Tentation-flesje in een la naast mijn bed, zodat ik er zo nu en dan toch nog even aan kan ruiken.
Laura van Eck schreef deze tekst, zij is student Creative Writing van ArtEZ. Studenten Creative Writing schrijven in de aanloop naar ons festival De Grote Geheugen Show twee keer per week een tekst. Vertrekpunt van iedere tekst is een geur die een herinnering oproept; zoals Marcel Proust zijn hele A la recherche du temps perdu begon met de geur van een madeleine koekje dat hij in de thee doopt.
