Het is vrijdagavond 15 januari. Ik heb mijzelf op de bank genesteld. Kopje thee en het achtuurjournaal aan. Ondertussen kijk ik wat op mijn telefoon en like hier en daar een Facebook-bericht. Het journaal gaat over ISIS, over het zoveel jaar bestaan van Wikipedia. Ik kijk niet heel geconcentreerd. Dan opeens grijpt het beeld mij toch. Een totaal onverwacht item over kunstenares Deborah Ashoras. ‘In een wereld die gedomineerd wordt door conflict, zijn er soms toch positieve momenten te vinden’, zegt de nieuwslezer. Kunstenares Deborah Ashoras maakte de film Eye to Eye waarin zij Israëliërs en Arabieren met elkaar in contact brengt. En in een ander project laat zij wildvreemde mensen elkaar kussen. Steeds een Jood en een Palestijn. Een jongen en een meisje kussen elkaar teder. Een ander stel kust heftig, weer een ander verlegen. Mannen kussen elkaar, vrouwen kussen elkaar. Het project wordt gezien als protest tegen de minister van onderwijs die een verbod legde op een boek waarin een Jood en een Palestijn verliefd op elkaar werden.
Deborah wil zich ver van politiek houden. Zij is blij met het enthousiasme waarmee haar projecten door sommigen wordt ontvangen. ‘Mijn projecten bieden een sprankje hoop. Kunst kan verschil maken.’
Wel voor mij op die vrijdagavond.
nos.nl/video/2080750-kussen-en-kijken-tegen-haat-in-israel.nl
Deborah wil zich ver van politiek houden. Zij is blij met het enthousiasme waarmee haar projecten door sommigen wordt ontvangen. ‘Mijn projecten bieden een sprankje hoop. Kunst kan verschil maken.’
Wel voor mij op die vrijdagavond.
nos.nl/video/2080750-kussen-en-kijken-tegen-haat-in-israel.nl
